Naprawa różnych pojazdów mechanicznych
W niektórych warsztatach dokonywane są nie tylko naprawy samochodów, ale również naprawy pojazdów rolniczych i wszystkich dużych pojazdów. Do takich pojazdów mogą należeć ciężarówki i busy oraz większe autobusy. Koszty ich naprawy będą ponoszone przez właścicieli poszczególnych firm przewozowych lub przez kierowców, jeżeli to oni doprowadzili do ich awarii. Poza tym z pomocy mechaników korzystają właściciele pojazdów rolniczych, takich jak traktory czy kombajny. Wprawdzie starają się oni dokonywać drobnych napraw w tego typu pojazdach w sposób prywatny, jednak dokonywanie większych napraw musi odbywać się już w fachowych warsztatach. Z drugiej strony do warsztatów trafiają czasami takie małe pojazdy mechaniczne, jak na przykład motory.
Stosowanie nadwozi samonośnych
Nadwozie samonośne (z fr. monocoque) ? rodzaj nadwozia, gdzie elementem nośnym jest samo pudło będące belką nośną, dzięki czemu wyeliminowano podział na podwozie ramowe oraz karoserię nieniosącą na nim osadzoną (np. samochody ciężarowe).
Stosowanie nadwozi samonośnych spowodowało bardzo znaczny spadek masy pojazdów oraz ich wytrzymałości zderzeniowej. Pośrednią konstrukcją jest nadwozie półniosące, gdzie karoseria jest przykręcana na sztywno do lekkiej ramy.
Budowa
Nadwozie samonośne składa się z:
płyty podłogowej (w samochodach osobowych i autobusach niskopodłogowych)
kratownicy (w autobusach dalekobieżnych) lub ostoi (w konstrukcjach kolejowych)
struktury nośnej nadwozia (słupki boczne, wzmocnienia dachowe itp.)
Zastosowanie
Nadwozie samonośne najczęściej jest stosowane w konstrukcjach pojazdów. Pierwszym samochodem z nadwoziem samonośnym była Lancia Lambda, następnie powstały nadwozia trolejbusowe Vetra, furgonów Chenard&Walcker i autobusowe, gdzie pierwszy był w 1942 r. Chausson, którego nadwozie było także stosowane jako trolejbusowe.
Pierwsze polskie konstrukcje samonośne pochodzą z lat pięćdziesiątych XX wieku i są to: Mikrus MR-300 w zakresie samochodów osobowych, i San H01 w dziedzinie autobusów, jednak oba pojazdy nie odegrały znaczącej roli w polskiej motoryzacji.
Rozwój nadwozi samonośnych doprowadził m.in. do powstania autobusów i tramwajów niskopodłogowych.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Nadwozie_samono%C5%9Bne
Aveo I generacji
Wyposażenie
W standardzie wszystkie wersje były wyposażane w poduszkę powietrzną kierowcy, tylne siedzenia składane w proporcji 60/40 i regulowaną w pionie kolumnę kierownicy.
Aveo I generacji było oferowane w czterech wersjach wyposażenia:
Base
Base+
LS
LT
Po wprowadzeniu do sprzedaży II generacji (czyli T300), Aveo I otrzymało nazwę Aveo Classic, jednocześnie ograniczono wybór oferowanych wersji do dwóch:
Base
Base+
Auto seryjnie jest wyposażone m.in. w czołowe, boczne i kurtynowe poduszki powietrzne, systemy ABS, BAS, TCS, HSA oraz ESC, czujniki parkowania oraz elektryczne szyby przednie. Klimatyzacja jest dostępne w droższej wersji LT.
W bogatszych wersjach można znaleźć ABS, obrotomierz, 14- i 15-calowe koła ze stopów lekkich, układ kierowniczy ze wspomaganiem, podłokietnik przy fotelu kierowcy, elektrycznie sterowane szyby i lusterka (wraz z podgrzewaniem), centralny zamek, kluczyk z pilotem, radio z odtwarzaczem CD, klimatyzację z filtrem powietrza, przednie światła przeciwmgielne, poduszkę powietrzną pasażera, poduszki boczne. Warto odnotować, że na polskim rynku można do wszystkich wersji silnikowych dokupić amortyzatory gazowe (zamiast seryjnych olejowych).
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Chevrolet_Aveo